Oysa ne okumaktan ne üretmekten vazgeçtim.
Sadece buralara bir türlü tekrar alıştıramadım ayağımı.
Ne çok severdim, ne iyi gelirdi buralar bana.
Sonuçta ilk göz ağrımız, hatta paylaşım yaptığımız yerlerin en keyiflisiydi.
Resim yüklemek, blog düzenlemek şimdiki gibi şıp diye olmuyordu.
Emek ve zaman gerekiyordu.
Belki o emeklerin yüzü suyu hürmetine dönüp dönüp gelmelerim :)
Ya herkes gibi kolaya kaçıp diğer sosyal mecralarda yapıyorum paylaşımlarımı,
ya da kendime saklıyorum çoğu zaman
okuduklarımı,ürettiklerimi ve heyecan duyduklarımı.
Oysa burası güzeldi, samimiydi.
Ne diyordum...
Aslında ne okumaktan ne üretmekten vazgeçtim.
Bir tek gezmek gelmiyor benimle artık, kırdı dizini oturuyor.
Malum onunda sebebi pandemi.
Bir bitemedi gitti.
Sizi bilmiyorum ama ben hala normal hayatıma dönemedim.
Kendim hastalanırım korkusundan değil daha çok başkalarını hasta etme korkusundan.
İhmallerin nerelere vardığını görüyorum ve kimseye sebep olmak istemiyorum.
Ev-iş arası mekik dokumaktan, sevdiklerime sarılamamaktan,
toplaşıp sabahlara kadar oturamamaktan
bunalıyorum.
Olsun en azından herkesin sağlığı yerinde demek son zamanlarda pek avutmuyor beni.
Ve yine sadece kitaplara ve yünlere sarılıyorum.
Peki yetiyor mu?
Bir zamanlar şöyle bir laf ederdim; bana bir oda dolusu kitap, bir sepette yün verin yeter.
Maalesef yetmiyormuş bunu da öğrendim...
Sevgiyle...
Harika okumaktan en keyf aldığım blog sahibesi de gelmiş. Iyi geliyor buraya yazmak.Sevgiler
YanıtlaSil