17 Ağustos-7.4

17 Ağustos 1999 ailem Yalova da yaşıyor. Ve ben o sırada ailemden yaklaşık 1100km uzaktayım. Sabah tv yi açıyorum. Şoktayım marmarada yer yerinden oynamış, Yalova da sarsılan iller arasında. İnanamıyorum, telefon etmeye çalışıyorum ama hat düşmüyor.
O an neler hissettiğimi tahmin edebiliyormusunuz? Yaşayanlar kesin bilir. Çaresizlik...

Yapmaya çalıştığım iki şey var. Ne şekilde olursa olsun bir an önce yola çıkmak ve telefon.
Akşama doğru nihayet babamla konuşabiliyorum. Sadece babamla?... iyi herkes iyi diyor. Yetinmiyorum kafamda endişeler. Bütün ailem orda kardeşlerim. Birine bişey olmadıysa birine olmuştur bana söylemiyorlar. Gözümle görmeden rahat yok. Ağlıyorum...

Nihayet Yalova;
Arıyorum, bizimkiler Yalova Lisesinin bahçesinde ohhh içime su serpiliyor. Gerçekten hepsi iyi. Ya arkadaşlarım, öğretmenlerim. Karşımızda ki bina yıkılmış, annem komşularım diyor.
Gece yatarken babam gayrı ihtiyari okul bahçesinin kapısını kapatıyor. İyide baba gökyüzünü neyle kapatacağız...

01 Ocak 2000
Biz ailecek mileniuma kaldırımdaki kızılay çadırında giriyoruz. Olsun hepimiz neşeliyiz. Hepimiz mutlu. Çünkü biraradayız daha ne olsun...

Allah bir daha yaşatmasın.
Sevgiyle...