Küçük İstavrit

Yiyecek bir şey sanıp hızla atıldı çapariye..

Önce müthiş bir acı duydu dudağında.

Gümbür gümbür oldu yüreği.

Sonra hızla çekildi yukarıya.

Aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü.

Neye benzerdi acep gökyüzü?

Bir yanda büyük bir merak, bir yanda ölüm korkusu..

Ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu

küçük istavrit anladı,

yolun sonu..

Koca denizlere sığmazdı yüreği.

Oysa şimdi yüzerken küçücük yeşil leğende cansız uzanıvermiş dostlarına değiyordu

minik yüzgeci..

İnsanlar gelip geçtiler önünden,

bir kedi yalanarak baktı gözünün içine,

yavaşça karardı dünya,

başı da dönüyordu.

Son bir kez düşündü derin maviyi beyaz mercanı

bir de  yeşil yosunu..

İşte tam o anda eğilip aldım onu..!

Yürüdüm deniz kenarına,

bir öpücük kondurdum başına

iki damla gözyaşından ibaret sade bir törenle saldım denizin sularına..

Bir an öylece bakakaldı!

Sonra sevinçle dibe daldı gitti, tüm kederimi söküp atarak.

Teşekkürü de ihmal etmemişti

 birkaç değerli pulunu, elime avuçlarıma bırakarak...

Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme

sorar gibiydiler, neden yaptın bunu 

niye!

"Bir gün" dedim,

"Bulursam kendimi yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz, 

son ana kadar hep bir umudum olsun diye."

(alıntı)

Sevgiyle...

.