Huzursuzluğun Kitabı / Fernando Pessoa

İşte benim kitabım. 

İçe dönüklüğün kitabı.

Varoluşsal sancılarla dolu bir günlük.

Farkındalığı yükselten, düşündüren, sorgulatan, duygudan duyguya akıtan bir kitap. 

İçimdeki susmayan sesin tesellisi gibi. 

Nasıl tanımlasam, ne desem ifadem eksik kalır.

Özetle;

Kimisi için huzursuzluğun benim için içsel huzurun kitabı. 

Yanlız değilmişimin şahane belgesi. 

Felsefe severler, derinlerde kaybolmak isteyenler buraya...

*Hissetmek- ne renktir acaba?

"... perişanlığımdan yapılma uzun kaputuna sıkıca sarınmış, garda bir bankta kıvrılmış uyuyor kendimi be­ğenmişliğim..."

"Ve görmeden baktığım sokağa hâkim penceremden dışarı sarktığımda, 

kendimi birden, kurusun diye pencerelere asılan, 

sonra orada unutulup yavaş yavaş buruşan, 

sonunda da asıldığı yeri kirleten yaş bir toz bezi gibi hissettim."

*Ruhum bu haldeyken, hayatın hırpaladığı dertli bir çocuk olduğumu

bedenimin tüm bilinciyle hissediyorum.

Bir köşeye atılmışım, oyunlar oynayan başka çocukların seslerini duyuyorum.

Dalga geçer gibi verdikleri kırık, teneke oyuncağı sımsıkı kavrıyorum.

Bugün, 14 Mayıs, saat akşam dokuzu on geçe, hayatımın bütün tadı, bütün değeri

işte bundan ibaret.

*Özgürlük, yalnız kalabilmeye denir.

İnsanlardan uzaklaşabiliyorsan, onlara hiçbir muhtaçlığın, paraya ihtiyacın,

sürüye uyma içgüdün,

aşka, şana şöhrete hevesin ya da merakın yoksa özgürsündür,

bunların hepsi sadece yalnızlıktan ve sessizlikten beslenir.

Yalnız yaşayamıyorsan, doğuştan kölesin demektir."

Arka kapak

Fernando Pessoa 1935’te öldüğünde, sandığındaki eserlerinin sayısı tahmin bile edilemezdi. Onun elinden çıkmış şiirlerin, yazıların altında genellikle başka imzalar vardı. Üstelik bu isimler yalnızca birer takma ad değil, öyküsü, geçmişi, yazgısı, dünya görüşü farklı kişiliklerdi.

Ölümünden sonra elyazmaları derlenmeye başlandığı zaman bitmemiş eserler de bulundu içlerinde. Bernardo Soares imzalı Huzursuzluğun Kitabı da bunlardan biriydi. Tarihten, mitolojiden, edebiyattan, ruhbilimden haberdar bir 20. yüzyıl insanının gerçekliği yadsıyışının, kendini hayallere hapsedişinin güncesiydi bu. Gündüzleri bir mağazada çalışan, geceleri yalnızlığını yağmurun sesinde, ayak seslerinde duyumsayan bir Lizbonluydu Bernardo Soares ya da Fernando Pessoa.

Bugün sadece Portekiz edebiyatının değil tüm dünyanın en önemli eserlerinden biri olarak kabul edilen Huzursuzluğun Kitabı’ndaki her metin, kırık bir aynanın, gerçekliğin bir yanını yansıtan ve sonsuzca çoğaltan bir parçası.

Sevgiyle...

İnstagram@bybucanni

| Instagram

Hızlandıkça Azalıyorum / Kjersti Skomsvold

Ahhh gençlik dörtnala koşup gidiyorsun ve hayat su gibi akıp geçiyor.

Yolun sonunda elimizde kalan en değerli şey sosyal çevremiz olacak,

sahip çıkalım.

***

Hızlandıkça Azalıyorum / Kjersti Skomsvold

Kitapta dibine kadar yalnızlığı ve sosyal fobiyi okuyorsunuz.

Öyle asosyal

ölesiye yalnız,

100 yaşında ölümü bekleyen ama bir türlü ölemeyen Mathea.

Üzülerek okudum.

Hiç kimse bu kadar yalnızlaşmamalı.

Kimse,

bir reçel kavanozunu açtırabilecek birini bulamayacak kadar

yalnızlaşmamalı.

Hayattan bu kadar kopmamalı.

Kentsel yaşam malesef insanları buna zorluyor.

İlk önce apartmanlara tıkıldık, şimdiyse gökdelenlere tıkılmaya çalışılıyoruz.

Etrafımızda insan çoğalıyor fakat iletişim yüzeyselleşiyor.

Birbirimizin yüzüne bakmıyoruz.

Yan dairemizde kim var, altta üstte neler oluyor umrumuzda değil.

İnsanlar ölüyor günler sonra kokusundan fark ediliyor.

Malesef günümüzde Mathea'nın dediği gibi;

"Benim öldüğümü birinin anlaması uzun zaman alabilir."

Ne yazık, ne acınacak durumdayız.

Sorsan modernleştik. Pehhhh.

***

"Bir insandan nefret ettiğimizde onda kendi içimizde gömülü bir şeyden nefret ederiz."

"... geriye kalan azıcık yaşamımı, onunla ne yapacağımı bilene kadar saklayabilmeyi isterdim."

"Zaman her şeydir."

"Her şeyin bir zamanı vardır," dedi rahip, "gökyüzünün altında olan her şey zamanı gelince olur. Doğmanın bir zamanı vardır, ölmenin bir zamanı, bitki dikmenin, bitki sökmenin..."

"Ama hayal kırıklığına uğramak yerine mutlu olmak için, kendimi başkalarına bağımlı bir duruma getirmemem gerektiğini söylüyorum kendime. Mutluluğunu kendin yaratmalısın Mathea."

"Bir zamanlar ne kadar güzel ve eğlenceli olduğumu birileri hatırlayacak olsaydı keşke."

 "Yatak odasındaki yatağın önünde duruyorum ve insanın anı nasıl yakalayacağını hala bilmiyorum."

"Şimdi düşünüyorum da çok az şey yapmışım, anlamlı hiçbir şey yapmamışım."

"Ama kimi zamanlar insanın anlamsıza anlamı kendisinin vermesi gerekiyor."

"Yaşam ancak eylemle anlam kazanır."

"Hiç kimse fark etmeyecek olduktan sonra güzel olmak anlamsız."

"İnsan uykuya dalarken yanında uyanık birinin olması güzel bir şey."

"Hayat yaşamaya değer mi bilmiyorum. Bunu ölmeden önce bilemem, büyük olasılıkla öldükten sonra da bilemem."

"Ölümden korktuğumdan daha fazla, yaşamaktan korkuyorum."

Sevgiyle...

İnstagram@bybucanni

| Instagram

Ahşap Balık Boyama Zemininde Zihin Toplama

Bazen benden başka herkesin bolca zamanı var sanıyorum. 

Öyle çok şeye yetişebiliyor gibi görünüyorlar ki şaşıp kalıyorum.

 Eminim herkesin kendince koşuşturmacaları vardır. 

Belki onlar zamanlarını daha iyi yönetiyorlardır.

Benden daha planlı, daha programlıdırlar.

Ya da benim tarafımdan görünen yüzü böyledir.

Bunu nasıl başarıyorlar bilmiyorum ama inanın özenmemek mümkün değil.

Yetebilenlere şapka çıkarıyorum : )

Bense şuncacık balıkları boyayabilmek için ne çok işi öteledim.

Ötelerken vicdan yaptım.

Sonuçta hepi topu 2 güncük iznimde ne yapabilirsem kardı.

Programımda ki işler hep elalem tayfasını memnun etmek için yapılacak işlerdi.

Bir balıklarıma bir işlere baktım.

Sonra bir amaaaaan çektim. 

Bugün de böyle olsun biraz da dağınık kalsın.

Elalem tayfası da azıcık hoş görsün.

Kirli camları, süpürülmemiş evi, toparlanmamış dağınıklığı görmezden gelsin.

Bıraksınlar yakamızı da bu seferlik de kendi zihnimizi toplayalım. 

Oturdum masanın başına aldım elime fırçayı biraz da ruhumu parlattım.

Bütün günümü şu dört balıkla geçirir gibi görünürken, kendi içimde bir çok hesaplaşma, 

bir çok yüzleşme, bir çok çözümleme yaşadım.

İşim bittiğinde bir hafiflemiştim sormayın : )

Evin haline gözüm kayınca azıcık canım sıkılmadı değil ama balıklarımın renkleriyle içimi yeniden

 çiçeklendirdim.

İyi mi ettim? Vallahi iyi ettim.

Arada koyvermek iyidir ; )

Sevgiyle...

İnstagram@bybucanni

| Instagram

Kelebekler Zamanı / Julia Alvarez

Bu gün size çok etkilendiğim bir kitapla geldim.

Kelebekler Zamanı/ Julia Alvarez

Kelebekler Zamanı 1930- 1961 yılları arasında Dominik Cumhuriyeti'nde başkanlık yapan

Rafael Trujillo'nun diktatör rejimine karşı çıkan 

dört kız kardeşin mücadelesini anlatıyor.

Gerçek olaylar, gerçek kahramanlar.

Sadece hikaye kurgu.

Mirabal Kardeşler...

Patria, Minerva, Maria Teresa( Mate) 

Dördüncü kız kardeş Dede.

Dominik halkının onlara verdiği isimleriyle 'Kelebekler'.

Yazar hikayeyi hayatta kalan Dede ve diğer üç kız kardeşin günlüklerinden yola çıkarak 

onların ağzından anlatıyor.

Bence bu anlatım şekli hikayeyi daha da derinleştirmiş.

Öyle ki okurken birilerinin günlüklerini gizlice okuyormuşsunuz ,

 öğrenmemeniz gereken şeyleri öğreniyormuşsunuz hissine kapılıyorsunuz.

Merak galip geliyor, hikaye akıp gidiyor.

Yaşanan olaylar sizi içine çekiyor.

Aslında kızların konforlu bir hayatı var.

Rejime ayak uydursalar, olanlara kör kalsalar, gül gibi geçinip gidecekler

ama onlar diğer kelebeklerin de uçmasını istiyor.

Hayatları pahasına özgürlük adına mücadeye devam ediyorlar.

Birçok kez hapsedilip birçok işkenceye maruz kalıyorlar.

Bütün bunları kendi ağızlarından dinlemek oldukça sarsıcı.

Okurların Kimi Patria'yı, kimi Minerva'yı okumayı sevmiş.

Ben en çok Maria Teresa (Mate)'yı okumayı sevdim.

İçlerinde en küçük, en naif, en kötü işkenceye maruz kalan o.

Canım Mate ❤

Katledildiklerinde en büyüğü 36 en küçüğü 25 yaşında.

Ev hapsindeyken resmi izinli olarak hapisteki kocalarını ziyaret etmek için yola çıktıkları gün, 

25 kasım 1960 günü

hain bir suikasta kurban gidiyorlar.

Dede kız kardeşlerinin katledildiği gün onlarla olmadığı için hayatta kalmayı başarıyor.

Kelebekler özgürlük yolunda elde ettikleri başarıyı hiçbir zaman göremiyor ancak 

 gelecekti kız kardeşlerinin yollarını açmayı başarıyorlar.

Birleşmiş milletler 25 kasım gününü kadına yönelik şiddetle mücadele günü ilan ediyor.

Bir de filmi varmış ben izlemedim ama olur ya izlersek diyr onu da buraya eklemiş olayım. 

"Tropico de Sangre"

Sevgiyle

İnstagram@bybucanni

| Instagram

O konuşurken zihnimden gecenler...

Kendini değersiz hissetmeni istemem, dedi. Sanki onu değerli kılan kendisiymiş gibi.

03 haziran 22  

Böyle bir not yazmışım. İnsanlar kendilerini ne kadar yüceltiyor. Saçmalık...